Lieve Hiepie,
Donderdagmiddag naar huis gegaan. Darmproblemen, je kent dat wel, een wc héél dicht bij is dan wel handig. Terwijl ik op de wc zit ging de telefoon. "Jezus, mag ik ff !" schoot het door me heen. Teruggebeld, "Kom snel naar de dierenarts want er is iets ergs met Gijs".
Ik ben al met een raar gevoel naar de dierenarts gereden. Even moesten we wachten. "Hij is vier keer over de kop geslagen tijdens het spelen en gilde het uit ". De arts was snel klaar met het onderzoek "Hier doe ik niets aan, je moet naar Amsterdam, naar de orthopeed".
BOEM, daar viel een steen in mijn maag, je kent het gevoel wel.
Wachten duurt altijd lang, zeker bij ziekte en zeer lijken de minuten wel uren te duren. Maar uiteindelijk is Gijs inslaap gebracht voor de foto's. "Het is wat we al dachten. De elleboog is de meest vervelende breuk die je maar kan hebben. Het kan weer helemaal goed komen, maar we hebben echt de tijd nodig om het goed te doen. Morgenmiddag beginnen we".
We hebben Gijs overgebracht naar de andere kant van de stad. Daar is het de ziekenboeg waar hij verder kon dromen over roze konijntjes. Aan het infuus, met catheter,om de 4 uur methadon, dierenarts en assistenten de hele nacht aanzwezig voor controle. Dat lukt thuis gewoon niet.
Vrijdag werd dus de dag van de waarheid. Gijs opgehaald. Daar kwam de chirurg. Een boom van een man ging naast ons zitten.
"Het klinkt lullig. Het is héél vervelend voor jullie hond, maar ik vindt het een pracht klus. Ik heb er erg veel zin in. Het gaat ff duren, maar ik geef niet snel op. Volgens mij moet dit gewoon weer helemaal goed komen." Voor het eerst kreeg ik weer een beetje lucht. Gelukkig, iemand die er gewoon nuchter tegenaan kijkt en er gewoon een uitdaging inziet, dat moeten we hebben.
Het waren lange uren. Om 17.30 kwam hij het ons vertellen. "Ik geef mezelf een 9.5 ! Volgens mij gaat dit gewoon weer helemaal goed. Over 6 weken kan hij er weer vol in." Eindelijk begon die steen eens te zakken.
Terwijl ik dit schrijf, ligt Gijs in zijn kennel. Af en toe mag hij, al hinkelend, even buiten zijn behoeftes doen. Hij eet weer, drinkt weer en kwispelt als hij even eruit mag.
Jezus, wat is dat beest belangrijk in mijn leven.
Kijken wat er morgen gebeurt.
Donderdagmiddag naar huis gegaan. Darmproblemen, je kent dat wel, een wc héél dicht bij is dan wel handig. Terwijl ik op de wc zit ging de telefoon. "Jezus, mag ik ff !" schoot het door me heen. Teruggebeld, "Kom snel naar de dierenarts want er is iets ergs met Gijs".
Ik ben al met een raar gevoel naar de dierenarts gereden. Even moesten we wachten. "Hij is vier keer over de kop geslagen tijdens het spelen en gilde het uit ". De arts was snel klaar met het onderzoek "Hier doe ik niets aan, je moet naar Amsterdam, naar de orthopeed".
BOEM, daar viel een steen in mijn maag, je kent het gevoel wel.
Wachten duurt altijd lang, zeker bij ziekte en zeer lijken de minuten wel uren te duren. Maar uiteindelijk is Gijs inslaap gebracht voor de foto's. "Het is wat we al dachten. De elleboog is de meest vervelende breuk die je maar kan hebben. Het kan weer helemaal goed komen, maar we hebben echt de tijd nodig om het goed te doen. Morgenmiddag beginnen we".
We hebben Gijs overgebracht naar de andere kant van de stad. Daar is het de ziekenboeg waar hij verder kon dromen over roze konijntjes. Aan het infuus, met catheter,om de 4 uur methadon, dierenarts en assistenten de hele nacht aanzwezig voor controle. Dat lukt thuis gewoon niet.
Vrijdag werd dus de dag van de waarheid. Gijs opgehaald. Daar kwam de chirurg. Een boom van een man ging naast ons zitten.
"Het klinkt lullig. Het is héél vervelend voor jullie hond, maar ik vindt het een pracht klus. Ik heb er erg veel zin in. Het gaat ff duren, maar ik geef niet snel op. Volgens mij moet dit gewoon weer helemaal goed komen." Voor het eerst kreeg ik weer een beetje lucht. Gelukkig, iemand die er gewoon nuchter tegenaan kijkt en er gewoon een uitdaging inziet, dat moeten we hebben.
Het waren lange uren. Om 17.30 kwam hij het ons vertellen. "Ik geef mezelf een 9.5 ! Volgens mij gaat dit gewoon weer helemaal goed. Over 6 weken kan hij er weer vol in." Eindelijk begon die steen eens te zakken.
Terwijl ik dit schrijf, ligt Gijs in zijn kennel. Af en toe mag hij, al hinkelend, even buiten zijn behoeftes doen. Hij eet weer, drinkt weer en kwispelt als hij even eruit mag.
Jezus, wat is dat beest belangrijk in mijn leven.
Kijken wat er morgen gebeurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten